Actief herstel

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn laatste blog schreef, de waarde van een goed gesprek. Het was aan het begin, van wat bleek, een langere periode van ziek-zijn en herstel. Inmiddels zit ik alweer 5 weken thuis. Eerst 'gewoon' ziek, zoals met een griep of nare verkoudheid. Daarna 2 dagen gewerkt, waarbij ik alle fysieke, emotionele en mentale grenzen over ben gegaan. Wat me extra klachten opleverde en ik dus ook weer thuis kwam te zitten. 

Nu moest ik niet alleen herstellen van mijn ziek-zijn, maar ook van pijn. In een werkveld waarvan gezegd wordt het het een 'vitaal beroep' is en waar vervanging niet zomaar geregeld kan worden, brengt verantwoordelijkheidsgevoel een zware last met zich mee. Dat vertaalde zich voor mij in: 's morgens aanwezig zijn via de online mogelijkheden, opdrachten klaarzetten voor leerlingen, vragen beantwoorden van ouders en informatie verschaffen aan collega's zodat zij het een en ander konden oppakken voor leerlingen. 

En dat ging best wel goed, want ondanks ziek-zijn moest ik dit toch wel kunnen. Doordat ik handelde vanuit mijn verlangen om verantwoordelijkheid te nemen, snoerde ik een ander stemmetje de mond. Het stemmetje dat zei: 'Zorg je wel goed voor jezelf'? Daarnaast ontving ik ook lieve berichten van leerlingen zoals tekeningen en vragen over hoe het ging. Dus dat maakte veel weer goed. 

Maar bij iedere tegenslag, zoals die er bij horen in het vak, viel ik weer terug in mijn herstel. Opnieuw veel pijn, moeite met ademhalen, de concentratie van een mug... En iedere keer kwam het bij me op om te kiezen voor 100% herstel. En uiteindelijk besloot ik pas vorige week, na 4 weken tobben, dat dit het enige was wat ik nu nog kon doen. Pas na 3 heel overtuigende gesprekken en een heleboel bezorgde vragen/waarschuwingen vanuit mijn omgeving. Tsja, verantwoordelijkheid nemen is een talent en de schaduwzijde is een hele vervelende af en toe. 

Alle theorie die je leest over belastbaarheid en veerkracht toont aan dat je maar 1 potje hebt. En uit dat ene potje belastbaarheid komt je mentale, emotionele en fysieke weerbaarheid. Dus is het logisch dat als je ziek bent, je veel minder kunt hebben van je partner/collega's/vrienden etc. En dus is het logisch dat als je je zorgen maakt, dit een weerslag heeft op je fysieke herstel. 

En toen zat ik ineens thuis, nou ja helemaal tuis zonder afleiding van werk of een dagindeling die past bij wat 'normaal' is. En nu kan ik kiezen: Passief of actief herstel. En dat brengt me (eindelijk) bij het topic van deze blog. Want ik geloof, met alles wat ik ben, dat actief herstel je heel veel brengt. Dat betekent voor mij: Lezen, wandelen, weer (proberen) te beginnen met sporten, yoga en praten. 

En naast praten met vrienden, familie, collega's kies ik er nu ook voor om in gesprek te gaan met een coach. Juist nu ik letterlijk tegen mezelf aan loop, is het tijd om een nieuw stukje van mezelf uit te pluizen. En daar kan ik deze keer wel wat hulp bij gebruiken. Dat daar een taboe op rust wordt me opnieuw duidelijk, hoe gek ik dat ook vind. Als er iets is wat ik geleerd heb in de afgelopen 10/15 jaar is dat je het wel zelf moet doen, maar niet alleen hoeft te doen. En daarbij komt dat je niet alles met je naasten kunt of wilt bespreken. Soms is het nodig dat er iemand met je meekijkt die verstand heeft van een bepaalde methodiek of die gewoon wat verder van je af staat. 

Voor mij is de definitie van coaching: Iemand die je helpt, met verstand van zaken, een stukje van jezelf uit te pluizen. Om op een zachte en effectieve manier nieuw gedrag te kunnen kiezen, op een manier die bij jou past als persoon.

En jij? Waar loopt je tegenaan, welk stukje van jezelf wil je uitpluizen?                                                  Wellicht kan ik je erbij helpen, in een gesprek of coaching sessie. Dat is aan jou.

Liefs,

Marjolein